PROUT

‘PROUT‘

.SIDE PROJECT
De transitie van Vayne in woord en beeld  ‘CLOSURE’ 
.PUBLICATIES
2022 publicatie in Docu Magazine
2023 boek ‘Het al en het niets’ De golf die niet kan ondergaan in de zee.
Een levenswerk | Gedichten en spreukenbundel | Vayne Neo V.
.OP TV L1 Limburg heeft een mooie reportage van het fotoproject gemaakt terwijl Ilvy een fotoshoot had met Stef.  Klik hier om het artikel en filmpje te bekijken.
.LEZING ‘Maar daar zijn kinderen toch véél te jong voor?’ – Zilveren griffel winnaar Pim Lammers vertelde 28 september 2021 waarom het belangrijk is dat kinderen al op jonge leeftijd in aanraking komen met onderwerpen als gender- en seksuele diversiteit. Hierna was er een vraaggesprek met Ilvy Maijen en Stef, een van de geportretteerde.
.OP DE RADIO  Op 19 augustus 2021 is Ilvy Maijen geïnterviewd over het fotoproject bij ‘Blok & Toine’ op NPO radio 1.

.AWARDS
Monochrome Photography Awards
Third prize winner ‘Portrait’ | 2021
Moscow International Photo Awards 
Gold winner  ‘Editorial / Photo Essay’ | 2021
London International Creative Awards
Finalist ‘shoot | photo/video’ | 2021
Tokyo International Photo Awards
Bronze winner ‘Editorial/Photo Essay’ | 2021
ND Awards
Honorable mention ‘Editorial: photo essay / story’ | 2021
Budapest International Photo Awards.
Honorable Mentions ‘Editorial Photo Essay’ and ‘People’ | 2021

”Ik heb een gebroken jeugd gehad waardoor pijn en geweld altijd een deel van mijn leven zijn geweest.  Vechten, tegen mezelf en tegen mijn pijn, was mijn manier om hiermee om te gaan. Totdat er een boks-therapeut op mijn pad kwam, en hij mij liet vechten op een veilige en verantwoorde manier. Hierdoor kwam ik mijn ware zelf en mijn ware gevoel tegen. Er wordt niet voor niets gezegd dat boksen de nieuwe traumaverwerking is.

Ik zag al snel dat boksen meer is dan alleen een potje doelloos rammen op elkaar. Je tegenstander en jijzelf geven elkaar het ultieme cadeau; de ruimte om respectvol en veilig te kunnen vechten. De ruimte om je ware zelf te zijn. Pas toen ik van boksen mijn carrière begon te maken als vechter en coach, kwam ik erachter dat ik al lang niet meer ergens tegen vocht, maar ergens voor. Ik vecht voor een wereld waar iedereen zichzelf kan zijn, binnen en buiten de sport. Waar iedereen het basisrecht om te vechten voor zichzelf mag toepassen. Te veel mensen – vooral queer mensen (van kleur) – worden hier over de hele wereld nog voor gestraft.

Dit jaar ben ik als eerste trans man van Nederland de ring ingestapt. Ik dacht dat dit gevecht voor mij de laatste stap in mijn transitie zou zijn, omdat ik hiermee de mannelijkheid zou kunnen claimen waar ik mijn hele leven al voor vocht. Maar eenmaal in de ring, vond ik niet mijn mannelijkheid, maar de menselijkheid in wie ik ben als man. In de ring vond ik mijn rust, en in het gevecht vond ik mijzelf. Dankzij deze handschoenen heb ik mijn identiteit als man, als mens, en als vechter kunnen claimen.”

”Net als velen van ons heb ik als klein meisje altijd het gevoel gehad dat er iets “mis” met me was. Ik had het geluk op te groeien in een omgeving die vrij accepterend was tegenover gay/queer mensen. Op een dag kwam ik gewoon thuis met mijn eerste vriendinnetje, uitleg was niet nodig. Maar nogsteeds had ik het gevoel dat er iets “mis” was. Ik voelde me ongelooflijk ongemakkelijk in mijn eigen huid en lichaam en keek ’s ochtends niet langer in de spiegel dan nodig was. Mijn moeder vroeg me verschillende keren of ik zeker wist dat ik niet liever een jongen wilde zijn. Mijn antwoord op die vraag was altijd nee. Ik wist dat ik tegen mezelf loog, bleef mezelf voorhouden dat ik over de intense dysforie heen zou groeien. Ik had gewoon het gevoel dat ik mijn leven niet moeilijker wilde maken dan het al was.

”Jarenlang had ik het idee dat ik gek was, dat er iets mis was. Alsof de mensen om mij heen een versie van mij kenden, die ik eigenlijk helemaal niet was. Dat gevoel is er van jongs af aan altijd geweest, maar ik kon er nooit echt woorden aan geven. Totdat ik hoorde over transgender personen. Ik was toen een jaar of 10 en dacht meteen: “Shit, dit ben ik ook!”

Die realisatie was voor mij best wel confronterend; ik wilde helemaal geen transgender zijn. Ik ben opgegroeid in een klein dorp en de dingen die ik in mijn omgeving hoorde over LHBT’ers waren voornamelijk negatief. Mijn gevoelens durfde ik daardoor niet te delen, dus ik stopte ze weg. Pas toen ik op 18-jarige leeftijd ging studeren aan de universiteit durfde ik te vertellen wat er aan de hand was. Onwijs spannend, want ik was bang dat mijn familie niet meer van me zou houden en dat vrienden me niet meer zouden willen zien. Ondanks dat heb ik mijn coming-out zo veel mogelijk face-to-face gedaan, want ik vond het belangrijk dat mensen mijn emotie erbij konden zien. Dus ben ik voor de klas gaan staan, heb ik mijn vrienden uitgenodigd, ben ik bij mijn grootouders op bezoek gegaan, enzovoorts, enzovoorts. De meeste reacties die ik kreeg waren tegen mijn verwachtingen in heel positief en liefdevol. Door de coming-out vielen puzzelstukjes op hun plaats, gaf mijn omgeving aan.

Inmiddels is mijn coming-out alweer een paar jaar geleden. Ik heb mezelf in de afgelopen jaren zien veranderen en groeien en daar ben ik ontzettend trots op. Mijn leven is voor mijn gevoel nu pas écht begonnen en ik kan er eindelijk met volle teugen van genieten.”

“Bevrijd van traditionele genderverwachtingen”

”Uit de kast komen bij mijn ouders op mijn twaalfde was niet moeilijk, omdat ze het al wisten vanaf het moment dat ik een peuter was. Ik verloor echter al mijn mannelijke vrienden op de middelbare school en werd daarna voor lange tijd gepest, wat ertoe leidde dat ik van school veranderde. Het heeft een tijd geduurd tot ik mijn mannelijkheid kon omarmen, maar het was ook dat ik een gezonde balans moest vinden tussen mijn mannelijkheid en vrouwelijkheid. Ik ervaar een gevoel van bevrijding door mezelf los te koppelen van traditionele genderverwachtingen. In een samenleving die kracht vaak associeert met stoïcisme, zie ik juist kracht in kwetsbaarheid en open communicatie. Ik verwerp het idee dat dominantie mijn waarde als man bepaalt, in plaats daarvan waardeer ik kwaliteiten als mededogen en begrip. Ik ben trots op het herdefiniëren van mijn mannelijkheid, het creëren van een ruimte waar ik mijn authentieke zelf kan zijn. Door dit te doen, hoop ik bij te dragen aan een meer inclusieve en diverse samenleving die de kracht die we vinden om ons ware zelf te omarmen, waardeert en verheft.”

”Ik heb van kleins af aan een extreem sterke vrouwelijke persoonlijkheid, dit was één van de redenen die mijn ouders twijfel toekende. Mijn jeugd was een eenzame en vaak emotionele periode in mijn leven. Ik stond aan de zijlijn van socialiteit maar ik was er geen onderdeel van. Ik was vaak het buitenbeentje of het pispaaltje. Het deed me nog meer pijn om mijn ouders in verdriet en frustratie te zien, omdat ze mij helemaal alleen in de wereld door mijn jeugd zien kruipen. Want het was ook echt kruipen, de vrienden die ik had namen afstand van me en de aandacht die ik kreeg was altijd negatief. Later toen ik startte op het voorgezet middelbaar onderwijs begon ik mezelf beter te leren kennen. Ik merkte dat ik me aangetrokken voelde jegens sommige jongens. Ik wist niet wat dat betekende of wat het inhield voor me. Maar ik had mijn vermoedens al. Niet veel later, ondanks het hopen dat het niet waar zou zijn, heb ik me neergelegd bij het feit dat ik gay was. Ik deelde dit voor het eerst toen ik 13 was. Ik was het pronkstuk in het museum, althans zo voelde ik me. Iedereen kwam me bekijken als een dier in een kooi. Ik werd belachelijk gemaakt en vernederd. Rond deze tijd werd mijn moeder ziek, ik nam de verantwoordelijkheid zorg voor haar te dragen en het huishouden te ondersteunen. Dit was mijn keerpunt. Ik liet alle reacties langs me heen gaan. Ik wist dat ik te belangerijk was om me te laten kleineren. Ik moest er zijn voor de mensen die me nodig hadden. Vanaf het moment dat ik voor mezelf op kwam verliep alles een stuk makkelijker. Ondanks het feit dat ik nu bijna 8 jaar verder ben, blijft het een strijd om met mijn sexualiteit door het leven te gaan. Maar ik zal nooit meer afhankelijk zijn van de meningen die mensen over mij hebben, omdat ik mijn waarde ken. En dat geeft me kracht.”

”Ik ben uit de kast gekomen toen ik 17 jaar oud was. Ik weet heel mijn leven al dat ik op mannen val maar probeerde altijd mijzelf te overtuigen dat het niet zo was. Ik werd vroeger wel eens gepest omdat ik alleen maar met meisjes om ging en omdat ik meer vrouwelijke trekjes had dan de andere jongens. Waarom ik op mijn 17 uit de kast was gekomen komt omdat ik mezelf eindelijk geaccepteerd had en ik eindelijk voelde dat ik in een veilige omgeving zat. Het constant rondlopen met een geheim zat me zo erg dwars dat ik niet anders kon dan het te vertellen, ongeacht of de reactie wat ik zou krijgen positief of negatief zouden zijn. Gelukkig heb ik voor het merendeel positieve reacties gekregen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.”

”Ik ben altijd een theatraal en energiek kind geweest. Ik verkleedde me als een meisje en zette mijn beste vertolking van videoclips op, ik maakte en speelde mijn eigen toneelstukken en ik danste op elk feestje tot ik in slaap viel. Mijn ouders gaven me alle vrijheid om mezelf te ontdekken en ze steunden me in alles. Ik denk dat mijn jeugd een teken was van wat ik in de toekomst zou worden: een energieke, gay performer.

In mijn tienerjaren begon mijn lichaam te veranderen. In de kleedkamers vergeleek ik mezelf met de andere jongens. Ik vergeleek ook de grootte van mijn penis. Ik was geobsedeerd door het staren naar het kruis van andere jongens, zelfs tijdens de lunchpauze keek ik altijd naar hoe groot het ‘pakket’ van de andere jongens was. Het maakte me onzeker dat ik niet zo groot geschapen was, dus ik dacht dat ik gewoon gefascineerd was door andere jongens. Toen ik ouder werd, ontdekte ik dat het niet alleen fascinatie was, maar ook seksuele aantrekkingskracht.

Uit de kast komen was voor mij niet echt een probleem. Er was een oudere jongen op school die ik altijd had bewonderd, omdat hij prachtig kon zingen: hij was mijn idool en ik wilde
dichter bij hem te komen. Natuurlijk wilde hij niet eens met me praten en hij en zijn vrienden zeiden duidelijk dat ik kon opzouten. Ik was echt verdrietig, maar ik wist niet precies waarom. Een paar jaar later zou ik ontdekken waarom ik zo geïnteresseerd was in die jongen. Hij sprak met zijn maatjes over homo zijn en opeens dacht ik: kan ik homo zijn? Binnen een paar uur vertelde ik mijn vrienden op school dat ik verliefd was op deze jongen en toen ze me vroegen of ik homo was, zei ik: “Ik denk het wel”.

Dat jaar zou ik mijn eerste rapport aan mijn ouders moeten laten zien, maar ik had het druk gehad met alle nieuwe gevoelens en mijn cijfers waren een beetje gedaald. Mijn ouders vroegen me wat er aan de hand was, maar ik werd boos en stormde naar mijn kamer. Later kwam mijn moeder binnen en vroeg me: “Je kunt het me vertellen … gaat het over liefde?” Ik knikte maar zweeg. Ze vervolgde: “Ben je verliefd op een jongen?” Ik knikte weer. Toen vroeg ze: “Moet ik het je vader vertellen?” Ik zei dat ik dat nog niet wilde. Ze zei: “Oké, maak je geen zorgen. Alles komt goed, ik hou van je! ” Ik was in de war, maar er viel een last van mijn schouders. Ik werd door mijn eigen moeder uit de kast getrokken en ze accepteerde het écht. Een half jaar later vertelde ik het mijn vader en hij zei gewoon: “Het is jouw leven, doe wat je wilt. Maar als iemand je lastig valt, vertel het me dan! ” Achteraf gezien was dit precies de reactie die ik van beiden had kunnen verwachten en ik ben hier nog steeds voor gezegend. ”

‘Uit de kast komen was voor mij een bevrijdend moment, ik leerde me minder druk te maken om wat anderen over me zouden denken en ging daardoor ook positiever naar mezelf kijken. Het is zo belangrijk dat je niet gespannen hoeft te zijn of te liegen als iemand naar bijv. je relatie vraagt. Uit de kast komen is wat ik iedereen toewens, je bent het echter niemand verschuldigd. Essentiëel is dat ook anderen zich bewust zijn van de omgeving die ze creeren en hoe moeilijk het soms kan zijn om voor je seksualiteit uit te komen. Coming Out Day blijft daarom belangrijk om aandacht aan te besteden. Vier het recht om jezelf te zijn.”

“Die jaren in stilte en reflectie maakten me sterker en herinnerden me eraan dat acceptatie van binnenuit moet komen en dat dit soort waarheid me de kracht geeft om emoties te overwinnen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik ben er trots op te zeggen dat ik een gelukkige homoseksuele man ben. Ik ben trots, gelukkig, comfortabel met mezelf en ben zeer gezegend om te zijn wie ben “

“Als heel jong kind werd ik me bewust van het feit: ik was anders. Toen ik opgroeide, begon ik te beseffen dat ik niet was zoals mijn ouders, mijn zus en mijn vrienden of leraren op scholen. Ik ontdekte dat ik de wereld anders beleefde. Toen ik 12 was, wist ik dat dit ‘homo-zijn’ heette. Vanaf dat moment vertegenwoordigde ik mezelf op die manier. Gelukkig tel ik mijn zegeningen. Ik heb altijd het voorrecht gehad om een ​​genoeg steun om me heen te hebben. Ik hou van mijn familie en vrienden die me onvoorwaardelijk steunen. Desondanks wil ik met deze portretserie een statement maken. We mogen nooit vergeten dat het behoren tot een seksuele minderheid tweezijdig is:

AAN EEN KANT: JA, ik ben TROTS. Net als veel andere LGBT + -mensen ontdekte ik de heldere en vibrerende tinten van de regenboog. Ik pakte die kleuren op, creëerde mijn palet en begon mijn kleuren met trots te dragen. Dit inspireert me om de beste versie te zijn van de man die ik ben; een sociale, soulvolle, creatieve, artistieke, doelgerichte, fantasierijke en ambitieuze man. MAAR AAN DE ANDERE KANT: deze serie toont de donkere kanten van homo-zijn. Het wordt vaak niet zichtbaar omdat het niet altijd is opgenomen in het regenbogen-symbool. Dit is waarom ik het goed vind om in deze reeks ook de donkere kant (zwart) te laten zien. Niet alleen omdat het meer mensen kracht geeft en de zichtbaarheid van individuen vergroot, maar ook omdat zwart staat voor de meer intrinsieke gevoelens van LGBT + -mensen. Automatisch bij een minderheidsgroep horen, brengt veel interne uitdagingen met zich mee. Als heel jong kind wist ik dat ik anders was in een wereld die homo zijn soms als negatief labelde. De donkere tinten op de foto’s vertellen het verhaal van eenzaamheid, het gebrek aan rolmodellen, onzekerheden, zelfdestructief gedrag en andere uitdagingen. Ik dank psycholoog Alan Down’s uit de grond van mijn hart. Zijn boek ‘The Velvet Rage’ betekent alles voor mij. Ik kwam uit de kast toen ik 12 was, maar het kostte me 7 jaar om de schaamte van het opgroeien als homo in de heteromannenwereld te overwinnen. Ik slaagde erin vanwege zijn werk.

Als ik creativiteit uitdruk, heb ik het gevoel dat ik alle kleuren belichaam die bepalen wie ik ben, ook de donkerdere. Dit gebeurt, vooral als ik zing. Het heeft me geholpen door een periode in mijn leven waarin ik intern aan het zoeken en ondervragen was. Het nummer ‘Commes Ils Disent’ van Charles Aznavour verwoordt alles: ‘Niemand krijgt het recht om te zijn – de rechter van wat goed voor mij is – omdat niemand kan zeggen: wat maakt een man een man?’.”

”Ik heb meerdere coming out verhalen, want zoals veel mensen weten, moeten queer mensen vaak meerdere keren uit de kast komen. Mijn coming out verhaal was niet zo heftig als het coming out verhaal van sommige andere mensen.

Toen ik het mijn moeder vertelde, begon ze te huilen. Ze begon te huilen omdat het een schok voor haar was, ze had niet verwacht dat ik homo zou zijn. Ze begon ook te huilen omdat ze dacht dat het leven dat ze dacht dat ik zou hebben, niet zou gaan krijgen (vriendin, kinderen). Ze maakte zich ook zorgen over mijn veiligheid. ‘Gaat de wereld aardig tegen hem zijn? Zullen mensen hem accepteren? Ik aanvaard hem, maar zullen andere mensen dat doen?’ Ze wist niet dat homo’s kinderen kunnen krijgen en toen ik haar daar meer over vertelde en dat mijn leven op bepaalde gebieden niet anders is dan dat van een heteroseksueel persoon, kreeg ze meer kennis over homo zijn, wat haar een rustig gevoel gaf. Het maakt haar niet uit of ik adopteer of dat ik een kind krijg via ivf. Of helemaal geen kinderen. Het belangrijkste is dat ik gelukkig ben. Natuurlijk weet ik dat ze graag mijn kinderen zou zien, of ze nu geadopteerd zouden worden of tot leven gebracht zouden worden door middel van ivf.

Mijn moeder discrimineert niemand op basis van seksualiteit. Ja, het was een beetje raar en ongemakkelijk in het begin. Het voelde alsof er een muur tussen ons was. Ik denk dat dat was omdat ze tijd nodig had. Tijd om het te verwerken. Maar nu kan ik openlijk met haar praten over mijn seksualiteit of iets dat daarmee te maken heeft. Ze steunt me. Ze wil dat ik gelukkig ben. Mijn seksualiteit is geen obstakel voor haar om te willen dat ik gelukkig ben. Ik bepaal zelf hoe ik wil leven gerelateerd aan het liefdesleven en het krijgen van kinderen en zij ondersteunt dat. Zolang ik gelukkig, gezond en veilig ben.”

”Mijn coming out verhaal is niet heel spannend. Ik denk dat ik het persoonlijk spannender vond dan iedereen om mij heen. Wat ik voornamelijk eng vond is mijn eigen toekomt. Ik wil heel graag kinderen, dat wil ik nog steeds. Voor ik uit de kast kwam dacht ik: maar als ik uit de kast kom is het krijgen van kinderen veel moeilijker, dat wil ik niet. Ik wilde een ‘normaal’ leven en het een beetje volgens de boekjes laten lopen. Van de ene kant voelde ik mij aangetrokken tot jongens, van de andere kant durfde ik dat zelf nog niet helemaal te accepteren. Dit puur en alleen om het feit dat ik dacht dat ik daardoor niet aan mijn eigen toekomst verwachting zou kunnen voldoen. Op mijn twintigste verjaardag (precies ja) heb ik voor mijzelf toch de knoop doorgehakt en kwam ik in aanraking met mijn eerste echte grote liefde, een jongen. Vanaf dat moment wist ik het zeker: ook met een jongen kan ik mijn toekomst invullen op de manier waarop ik dat wil. Het zal iets moeilijker en ingewikkelder worden, maar waar een wil is, is een weg.”

“Coming-out was voor mij als het oplossen van een puzzel met 10.000 stukjes. Je weet hoe het er ongeveer uit moet komen te zien, maar niemand heeft een handleiding geschreven. Het gepuzzel zat hem voor mij met name in het ontdekken van mezelf. Gedachten van onwetendheid, angst, ongeloof en vooral onzekerheid spookte continu door mijn hoofd. Met momenten voelde het alsof ik er alleen voor stond. Uren, dagen, weken, jaren van nadenken, onzekerheid en twijfelen tot ik er eindelijk uit was, de puzzel was af! Ik voelde me tevreden en trots dat ik het mij gunde om mezelf te zijn, ik was homo!

En hoe trots ik was om het resultaat te delen met mijn omgeving, werd ik geconfronteerd met de maatschappij. De puzzel waar ik voor mijzelf zo hard aan had zitten werken, in één klap, van tafel.. Alles wat in theorie zo mooi in elkaar zou moeten passen, lag verspreid over de grond. Mijn toenmalige vrienden, school, en werk leken ineens allemaal een gedeelde mening te hebben: “wij accepteren dit niet”. Een jongen van 14 jaar als voorbeeld, die destijds een patiënt van mij was, pleegde zelfmoord omdat zijn seksuele geaardheid niet geaccepteerd werd. Dit voor mij was het kantelpunt, jaren heeft het geduurd voordat ik pas echt mijzelf was, mij veilig voelde en trots was op wie ik ben. Dit alles heb ik te danken aan mijn vrienden, die mij hebben laten zien dat ik er mag zijn zoals ik ben.

Iedereen heeft het recht om te zijn wie iemand wil zijn, geaccepteerd te worden zoals iemand is en daar zal ik me altijd voor blijven inzetten! Zoals de tattoo op mijn arm: “De moeilijkste weg brengt naar een betere bestemming”.

”Mijn naam is Dwight. Beter bekend als Cutshield. Ik kwam in 2018 uit de kast als homoseksueel.  Ik kwam in de gayscene tussen hele leuke en aardige mensen.  Ik woonde toen in Maastricht en ging veel uit in de rest van het land. Ik bouwde daar ook mijn leven op en liet mijn eigen omgeving daardoor een beetje in de steek. Ik begon een soort dubbel leven te leiden. Ik had het naar mijn zin terwijl het thuis zo’n rommeltje was geworden. Feesten, vrienden, plezier en uitgaan klonk voor mij niet fout. Experimenteren met drugs kwam snel in mijn leven op dat moment en dat liep flink fout. Ik was al snel alles kwijt uit mijn eigen omgeving die ik had laten stikken.

Toen ik uit de kast kwam had ik een relatie met mijn vriendin Kenza. Ik miste haar elke dag, maar ik wilde vluchten van alles wat ik hier in het zuiden had en was. Wij kwamen na een tijd weer bij elkaar terug maar dat liep niet zo goed. Ze maakte het uit en ging haar eigen weg. Na in die periode door een hel te zijn gegaan, besloot ik hulp te gaan zoeken in de verslavingszorg. Ik besloot om op zoek te gaan naar mijzelf en prioriteiten te stellen in mijn leven. Ik en Kenza kwamen terug bij elkaar. Ik bloeide op en bleef clean, maar het allerbelangrijkste van alles; ik vond mijzelf. Ik hou niet van labels of gedragseigenschappen tussen genders. Ik ben een openminded guy, die de wereld mooier is gaan zien nadat hij zichzelf had geaccepteerd.”

”Het gevoel kwam kwam langzaam, maar eraan toegeven was een ding. Grappen werden erover gemaakt en ik lachte mee, hoewel het ongemakkelijk voelde. Toch werd ik steeds meer aangetrokken naar wat ik niet wilde, ik wilde normaal zijn en blijven. Het moment van vertellen schoof ik daarom vele malen voor me uit. Verhalen werden verdraaid, zodat dingen niet op zouden vallen. Ik ging steeds minder delen en gaf steeds minder openheid. Voor mij was het een zoektocht die niet makkelijk was, maar voor de mensen om mij heen evenmin. Maar op een gegeven moment moest het er toch uit. Continue op zoek naar het juiste moment om het mede te delen, maar het ideale moment komt niet. Uiteindelijk heb ik het thuis en bij mijn vrienden verteld. Makkelijk was het niet en voor de mensen om mij heen wennen. Gedacht werd dat ik zou veranderen, me aan zou passen aan het stereotype beeld. Dat is niet gebeurd, ben nog altijd die redelijk introverte jongen die liever op de achtergrond dan op de voorgrond staat.

Nu, een aantal jaar later, vind ik het nog altijd moeilijk on alles open en eerlijk te vertellen. Dat is vooral een gevoel wat ik zelf heb, het voelt een beetje ongemakkelijk. Gelukkig heb ik heel veel lieve vrienden een een super familie om me heen, die me altijd steunen en af en toe kritische vragen stellen.”

“De afgelopen maanden waren een hel voor mij, een hel die me uiteindelijk een beter leven heeft gegeven.  Blijkbaar was er nog veel pijn en angst over het feit dat ik homo ben.  Dit is er al jaren en heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik de afgelopen jaren gewoon doorging met verdoezelen en overschreeuwen.  Bang voor alles en iedereen maar niemand die dit mag zien, nooit!  Een beetje arrogantie wat ik hiervoor gebruikte, masker op en ‘kom maar op’.  Want dit hoort er niet te zijn.  Na een paar gesprekken bij een therapeut was het al snel duidelijk dat ik een trauma had gecreëerd door mijn eigen manier van leven voordat ik uit de kast kwam.  Mijn angst was overal.  Avondje uit, supermarkt, op bezoek bij familie/vrienden etc. Tot ik letterlijk instortte en zo niet meer verder kon.  Na nog een paar gesprekken stelde mijn therapeut EMDR behandeling voor.  ‘Gewoon een paar vingers volgen en de emotionele lading is eraf’.  Ik vond het lachwekkend, maar deze jongen is ook best eigenwijs.  Na mijn eerste sessie zat ik buiten op een bankje te wachten tot mijn moeder en tante me zouden ophalen.  Ik sloeg mijn benen over elkaar langs een drukke weg en rookte een paar sigaretten.  Na ongeveer 20 minuten realiseerde ik me dat ik geen seconde had gedacht dat ik met mijn benen over elkaar zat. Normaal gesproken lette ik daar op als er een auto voorbij kwam omdat ik niet wilde dat mensen zouden zien dat ik homo was.  Bizar maar waar!  Hierdoor realiseerde ik me dat deze, bijna lachwekkende, methode echt veel kan opleveren.  We behandelden verschillende gebeurtenissen tijdens de EMDR en langzaam verdween alles.  Het lijkt alsof mijn verstand de overhand heeft gekregen en het ook eens is met mijn gevoel.  Ik kan zijn wie ik wil zijn.  Vooral mezelf!  En dat is het belangrijkste dat er is.”

”Al van kleins af aan weet ik dat ik ‘anders’ ben. Tijdens mijn jeugd voelde ik me vreemd en ongelukkig. Ik realiseerde me niet waar dit vandaan kwam. Ik heb veel momenten gehad dat ik geen betekenis meer voelde in het leven. Want normaal zijn, en erbij horen, is wat elk kind wil.

In 2014, op 21-jarige leeftijd, werd ik me voor het eerst bewust van het begrip ’transgender’ en viel alles op zijn plaats. Enkele dagen nadat ik me realiseerde dat ik in het verkeerde lichaam geboren was, had ik mijn coming-out bij mijn ouders. Dit was moeilijk en een hele grote stap. Maar ik kreeg er zoveel liefde voor terug. Ook voor mijn moeder viel alles op zijn plaats. Vanaf het moment dat ik haar belde om te zeggen dat ik ze iets moest vertellen, voelde ze wat er aan de hand was. Vreemd, maar leuk om bevestiging te krijgen van een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Ze hebben me vanaf het begin gesteund en stonden aan mijn zijde tijdens mijn overgang. Dit alles omdat er maar één ding belangrijk is voor mijn ouders en dat is dat ik gelukkig ben. In de weken erna vertelde ik het de rest van mijn familie en vrienden. Sommigen hadden wat tijd nodig om eraan te wennen, maar het was voor hen allemaal duidelijk. Ik heb geen belangrijke mensen verloren, waar ik erg dankbaar voor ben.

De transitie was moeilijk. Mijn eigen lichaam haten, misleid worden, wachtlijsten. Ik durfde niet in publieke/ sociale situaties te zijn, niet naar een openbare toilet te gaan. Mensen die naar je kijken en over je praten. Natuurlijk waren er ook veel mooie momenten, de momenten waar je het allemaal voor doet. De dag dat ik mijn eerste T-shot kreeg. Waardoor mijn lichaam langzaam verandert. En niet te vergeten! ! Een van de beste dagen van mijn leven: topchirurgie!! BLIJE TRANEN en eindelijk vrij voelen. Mijn fysieke overgang was noodzakelijk en belangrijk, maar zeker niet alles. Ik moest veel werk steken in mijn zelfvernietigende gedachten, zelfvertrouwen en mindset.

Nu, een paar jaar later. Ik wil anders zijn. Ik wil een buitengewoon leven leiden. Ik voel me gelukkig, sterk en vrij. Intense gevoelens die ik iedereen toewens. Daarom deel ik mijn ervaringen en levenslessen, om anderen te helpen en te laten zien dat ze niet alleen zijn.”

”Als er één ding is dat ik in het leven heb geleerd, is dat je niet kunt vluchten voor wie je bent. Ik kwam erachter dat ik queer was 10 jaar geleden, toen ik 15 jaar oud was. Ik voelde me als een jongen in het lichaam van een meisje, en ik had het gevoel dat niemand ooit van me zou houden als ik daarover openhartig was. Ik wist niet dat ’transitie’ iets was, omdat er op dat moment niet veel informatie/bronnen beschikbaar was/waren. Desondanks begon ik te experimenteren met het dragen van de kleding van mijn vader en het verbergen van mijn lange haar in een muts. Mijn moeder kwam erachter en keurde het ten strengste af, wat me zo bang maakte dat ik het hele ‘queer-ding’ jarenlang opzij zette. Ik leefde en presenteerde me als een vrouw, maar diep van binnen voelde ik de ware ik die wanhopig naar buiten wilde komen en gezien wilde worden.

Uiteindelijk had ik het gevoel dat ik geen andere keuze had dan eraan toe te geven, ik kon niet blijven leven zoals ik was. Ik begon weer te experimenteren met kleding en kapsels en bracht uren op internet door om mensen te vinden met wie ik me kon identificeren. Gelukkig vond ik deze mensen snel, want tegenwoordig is er veel meer representatie. Ik leef nu openlijk als een queer/non-binair persoon en hoop een voorbeeld te zijn voor mensen, net als de voorbeelden waar ik naar opkeek toen ik het moeilijk had.

Transitie is moeilijk. Mijn ouders keurden mijn gevoelens af en dwongen me het huis uit te gaan toen ik testosteron wilde gaan gebruiken. Ik moest mijn toenmalige leven achterlaten en bijna helemaal opnieuw beginnen. Momenteel gebruik ik ruim een ​​jaar testosteron en ik heb in december een mastectomie (’top-surgery’) gehad. Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt en zelfs een transcommunity opgericht in Arnhem waar ik nu woon. Ik mis nog steeds hoe het leven vroeger was, maar ik kan in ieder geval mijn eigen, authentieke waarheid leven.”

”Gedurende mijn leven heb ik verschillende coming-out’s gehad, aangezien het me 35 jaar kostte om mijn eigen gender en seksuele identiteit ten volle te begrijpen. Ik heb geprobeerd om in zoveel hokjes te passen, alleen maar om erachter te komen dat ze allemaal  niet toereikend waren. Ik wilde maar wat graag erbij horen en ‘normaal’ zijn. Ik had deze lange en soms opwindende, maar boven alles vermoeiende reis nodig om in het reine te komen met wie/wat ik werkelijk ben en stiekem altijd ben geweest. Het moest op het kruispunt komen waarop ik niet meer zo verder kon maar ook niet terug , de plek waar ik merkte dat ik in mijn hele leven nog nooit zo zeker over iets was geweest, maar ook nog nooit zo doodsbang.

Toen ik mijn ware zelf onthulde, begon een heel nieuw zenuwslopend hoofdstuk, waar ik eindelijk mezelf al kon zien in mijn gedachten, maar niemand anders hem nog echt fysiek kon zien. Ik heb met veel moeite deze vreselijk ongemakkelijke en ontmoedigende fase doorlopen, en ben nu op een plek waar ik als klein kind alleen maar van kon dromen. Elke dag sta ik er weer versteld van dat dit nu mijn realiteit is, dat die bijzondere persoon, die al zo lang in het verborgen bestond, is verlost en in vrijheid zijn waarheden mag leven. Als ik in de spiegel kijk, kan ik eindelijk zeggen: “Hé, ik ken hem! Dat ben ik, ik zie mij!”

De hele covid-periode maakte het aan de ene kant veel zwaarder omdat ik alleen online verbinding kon maken met mijn queer-gemeenschap en in het echte leven geen referentie om me heen had, maar bood ook de mogelijkheid om een ​​belangrijke fase van medische transitie achter gesloten gordijnen te doen en te oefenen aan het trouw zijn aan mijn zachte, kleurrijke kanten met kwetsbaarheid als kracht in plaats van dat de maatschappij (en vumc) me direct weer in een ander hokje konden plaatsen, en deze keer dat van het ‘standaard’ (vaak wat toxische) manbeeld.

Het is nog maar zeer recent dat ik me echt aan de buitenwereld durf te tonen, nu als mijn nieuwe en ware zelf, en dat is overweldigend. Ik kan de euforie die het met zich meebrengt om in de scene te zijn als queer transman niet onder woorden te brengen, en om verwelkomd, gezien en soms zelfs gevierd te worden gewoon om wie ik ben. Er zullen altijd haters zijn, maar ik kies ervoor om in liefde te blijven. Elke mount everest-achtige stap was het waard. De verpletterende last is van mijn schouders gevallen, ik hoef geen kameleon meer te spelen, ik kan nu genieten van een paradijsvogel zijn. Voor mij is alles wat authentiek is en positieve verandering brengt een vorm van activisme, jezelf zijn in deze vreemde wereld is het dapperste wat je kunt doen. Het is mijn doel en passie om mijn levens ervaringen te gebruiken om anderen te helpen, daarom draag ik dit project een warm hart toe.

Met trots, Vayne Neo.”

”Als kind was ik nooit bezig met gender, ik was mij er niet perse van bewust dat er een verschil was tussen jongens en meisjes en dat dit een probleem zou zijn. Dit zorgde ervoor dat toen ik op de middelbare school kwam en deze verschillen opeens heel duidelijk werden, met name ook door lichamelijke veranderingen, bij mij was het een beetje zoals het liedje van kinderen voor kinderen: “Help ik krijg tieten?!”.

”Mijn jeugd speelde zich af in een streng gereformeerd gezin in de randstad, waar ik opgroeide zonder radio, film, televisie en internet. Ik vermaakte mezelf met mijn altijd grote fantasieën, was altijd een beetje een buitenbeentje, artistiek en binnen bepaalde kaders een tikkie rebels. De drang naar de wereld, die zich ver van ons bed afspeelde, was groot. 

Op mijn 21e trouwden de meesten van mijn leeftijdsgenoten, kregen hun eerste kind. Ik wist al lang dat er aan mij iets niet klopte, maar wilde er niet aan toe geven, tot ik smoorverliefd op een andere jongen werd. Nog voor ik uit de kast kwam verhuisde ik naar een kamer in Utrecht. Daar konden we elkaar zien, buiten het zicht van mijn familie. Mijn coming-out, die vlak daarna plaatsvond, was een grote schok voor mijn omgeving, iets waar ze na 10 jaar nog altijd veel problemen mee hebben. Er is wel liefde, maar ook onvermogen omdat voor hen religie en homoseksualiteit onverenigbaar zijn.

Ondertussen ontdekte ik de wereld. Ik kocht een televisie, nam deel aan een kunstenaarsclub en deed een theateropleiding in Amsterdam. Uiteindelijk belandde ik in Maastricht, waar ik aan de kunstacademie studeerde. Dat alles liet me vrijer in het leven staan en schiep een nieuwe basis. De afstand van mijn familie deed me goed. Ik voelde me veilig en ik voelde me thuis. Uiteindelijk blijkt het dus mogelijk om je eigen geluk te creëren.”

”Toen ik 3 jaar was zei ik tegen mijn ouders dat ik kort haar wilde, net als andere jongentjes. Ik zei ook dat ik geen jurkjes meer wilde dragen. Ik wilde alleen maar stoere jongenskleding. Op een verjaardag was mijn peet oom op zoek naar mij. Hij vond mij op het toilet en zag dat ik voor de wc stond en probeerde te plassen als een jongetje. Mijn oom had toen zoiets van ‘’hier klopt iets niet’’.

”Uit de kast komen, inmiddels ben ik daar wel ervaren in. Er was niet gelijk een passend label, maar het was een lange weg naar wie ik ben, in plaats van aannemen wat de buitenwereld wel vond passen.

Biseksueel – lesbisch – non-binair – hetero trans man – biseksuele trans man. Weer terug bij de eerste, maar vanuit een ander perspectief. Ik heb oprecht gehoopt dat ieder label passend was. Maar hoe meer stapjes ik verder zette, hoe gelukkiger ik werd. En wanneer je ineens je geluk aan de horizon ziet, kan je niet anders meer dan er heen rennen.  (En tussendoor even tegen gehouden worden door de genderpoli met wachtlijsten, maar dat is een ander verhaal) Mijn omgeving merkte mijn geluksmomentjes ook en gaf aan iedere stap verder eigenlijk heel logisch te vinden. Men zag dat ik steeds meer mezelf werd en dat ook uit durfde te dragen.

Als biseksuele trans man zal ik ook de rest van mijn leven ‘uit de kast kom’-momentjes blijven hebben.  Tegenover nieuwe vrienden, toekomstige partner(s), collega’s, etc. En dat is oke, ik wil geen dingen achter houden of verzwijgen. Ik ben wie ik ben en daar ben ik trots op.”

”ik kwam op vrij jonge leeftijd uit de kast, namelijk op mijn vijftiende. Ik mag echt van geluk spreken, ik heb een gemakkelijke coming out gehad. Mijn vrienden en familie accepteerden me meteen. Uiteraard deden zich wel eens situaties voor op school waarmee ik worstelde, maar ik stond er nooit alleen voor. Waar ik tegenaan liep, waren voornamelijk mijn eigen gedachten. ‘Kan ik nog wel trouwen? is het nog wel mogelijk om een kind te krijgen? Blijven mensen mij wel zien zoals ik ben?’ Naarmate ik ouder werd en beter leerde omgaan met deze gedachten, kwam ook de wetenschap dat ondanks mijn coming out mijn verlangens er mochten zijn en nog steeds al mijn wensen mogelijk waren.

Ik ben wie i​k ben en mijn coming out is niet bepalend voor wie ik​ben en wat i​k wil worden. Hokjes zijn niet voor mensen, en i​k word er dan ook niet​ graag in gestopt.”

”Voor veel mensen die ik ken, waaronder ikzelf een paar jaar geleden, bestaat discriminatie alleen als het een actie jegens jou is.  Het is pas ‘echt’ als je bij wet wordt gediscrimineerd.  In de afgelopen jaren heb ik echter een belangrijke les geleerd, namelijk dat discriminatie ook is wat niet wordt gezegd, wat niet wordt geleerd en wat niet wordt gedaan.

Een andere les die ik heb geleerd is echter nog belangrijker: de homogemeenschap betekent veiligheid, het betekent voor elkaar zorgen.  Het betekent dat je elkaar niet teleurstelt, zelfs als de hele wereld je dood als een acceptabel verlies beschouwt.  Alles wat we uiteindelijk hebben, is elkaar, want we zien elkaar als gelijken, en gelijkwaardig om te leven zoals we willen.  Daarom hebben we ‘queer’ ruimtes nodig. Ik heb ze nodig om te leven zonder gevaar, zonder starende ogen en gedachten die zo luid zijn dat je ze kunt horen.”

”Mijn naam is Levi. Ik ben 22 jaar en ik val op hetzelfde geslacht. In andere woorden: als man val ik op mannen. Maakt mij dat wie ik ben? Nee, ik ben gewoon maar Levi. Ik vermeld m’n seksuele oriëntatie even aangezien dat hetgeen is wat ik als eerste hoor, als ik word uitgescholden of word nagekeken: ‘homo, flikker of nicht’. 

Ben ik dan anders dan anderen? Vroeger dacht ik van wel. Als 13-jarige puber voelde ik mij anders dan heel de wereld. Ik was onzeker, stil en ik kwam er al snel achter dat ooit een relatie krijgen met een vrouw niks voor mij zou zijn. Begrijp me niet verkeerd hoor: ik vond ze heel aardig en soms zelfs bloedmooi. Maar nee.. niks voor mij, dat mochten mijn vriendinnen zijn. Zo zou ik volgens mijn jongere zelf ook ooit gaan trouwen met de meiden van K3. Nou doe nu dan maar mijn lieve vriend. 

Dat ik jongens leuk vond – daar heb ik nooit aan getwijfeld. Waar ik wel aan twijfelde was om dit ooit aan überhaupt iemand te vertellen. Niet zozeer, omdat ik per se het idee had dat de belangrijke mensen om mij heen hier slecht op zouden reageren, maar meer de angst voor de ‘grote boze wereld’: geweld, haat en discriminatie. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn geweest dat ik werd uitgescholden voor homo. En kon ik hier tegen? Wilde ik buiten de boot vallen en anders zijn dan ‘normaal’? Ik denk dat elke puber hier eerlijk nee op zou beantwoorden. 

Toch nam ik op een dag, inmiddels als 17-jarige puber, die stap om ‘het’ te vertellen. Wat is dat een bevrijdend gevoel zo zonder dat grote geheim. Ik had het geluk dat een groot deel van mijn omgeving positief reageerde, maar ook waren er de minder leuke reacties of zij wie mij niet meer als ‘gewoon maar Levi’ zagen. In een korte zin: jammer dan. Zo vatte ik het toen natuurlijk niet op, maar tegenwoordig wel. Ik heb geleerd mezelf op de 1e plaats te zetten: het gaat immers om mijn geluk. Mijn seksuele oriëntatie definieert niet mijn verdere persoonlijkheid, kwaliteiten en/of gebreken. Ik ben gewoon maar Levi, net als dat jij gewoon jij bent.” 

”Het idee om uit de kast te komen, ontmoedigde me nogal, maar toen ik voor het eerst vertelde dat ik verliefd was op een jongen, werd het erna steeds makkelijker. Tegenwoordig heb ik niet meer de behoefte om expliciet te vermelden dat ik homo ben, omdat ik me op mijn gemak voel met dat deel van mijn identiteit.

Voordat ik uit de kast kwam, had ik het idee dat homo’s niet normaal waren en op geen enkel gebied van het leven zouden kunnen slagen. Ze voldeden niet aan het cisgender, heteronormatieve stereotype waarmee ik ben opgegroeid. Populaire cultuur, namelijk anime, tv-shows, films, liedjes, speelgoed – overal ging het over een verliefde jongen en een meisje. Een rolmodel ontbrak.

Een paar jaar nadat ik uit de kast kwam, ontdekte ik dat het in de academische wereld niet uitmaakte of je een andere identiteit had die niet de norm was. Waar het om ging, was hoe solide iemands argumenten waren en of ze correct werden gepresenteerd, of hoe goed je ze kon verdedigen. Ik ontmoette enkele van mijn rolmodellen en besloot dat ik me vanaf dat moment niet meer zou verontschuldigen voor mijn identiteit.”

”Geboren als oude ziel in een jong lichaam is een uitdaging opzicht…Maar dan ook nog eens in Maastricht wonen, Moslim zijn & voeg daar Queer aan toe, dan mogen we best toegeven dat dit flink scherpe kaarten zijn om mee te krijgen in het leven!

”Ik ben altijd ‘queer’ geweest. Toen ik ongeveer 6 jaar oud was, realiseerde ik me dat ik me anders voelde bij jongens maar omdat ik zo jong was kon ik het geen plaats geven.  Ook al was ik een heel gelukkig kind, ik droeg veel verdriet en eenzaamheid met me mee, en voelde me een vreemde eend in de bijt, die niet bij de jongens of meisjes van mijn leeftijd paste. Toen ik 9 a 10 jaar oud was, wist ik dat ik me aangetrokken voelde tot jongens, maar toch was er iets niet compleet.

Ik voelde veel druk om erbij te horen in een heteronormatieve wereld. Mijn omgeving neigde bepaald gedrag corrigeren of bekritiseren, waardoor ik mijn vrouwelijkheid begon te onderdrukken. Als kind voelde ik me nooit geaccepteerd of begrepen, maar ik was te bang om me uit te spreken. Van mijn 9e tot 15e jaar heb ik mijn seksualiteit en genderexpressie verborgen gehouden. De strijd en de verwarring slokten me op. Toen ik 15 was, kon ik de druk die ik mezelf oplegde niet meer aan. Ik barstte in tranen uit en vertelde mijn beste vriend dat ik homo was. Hij troostte me. Daarna had ik genoeg moed verzameld om het mijn ouders, broers en zussen te vertellen. Gelukkig steunde iedereen in mijn omgeving me, ook al was het in het begin moeilijk voor hen om eraan te wennen.

Het voelde zo verlichtend. In de jaren daarna begon ik mijn vrouwelijkheid te ontdekken die ik diep van binnen had verborgen. Ik kon eindelijk beginnen met het accepteren en liefhebben van de ware versie van mezelf. Nu ik 20 ben, kan ik zeggen dat ik in contact ben met zowel mijn mannelijkheid als vrouwelijkheid. Ik heb me nog nooit zo zeker gevoeld over mijn seksuele geaardheid.  Ik heb geleerd dat gender een veel breder spectrum is dan de traditionele ‘mannelijke’ en ‘vrouwelijke’ rollen die de samenleving ons opdringt sinds de dag dat we geboren zijn.  Toch ben ik er nog niet. De tijd leert me hoe ik mijn ware zelfidentiteit kan uiten.

Het volgende is een bericht aan iedereen die worstelt met hun seksuele geaardheid of genderidentiteit, aangezien er op dat moment niemand was om het mij te vertellen:
Jij bent waardig!  Je bent niet alleen!  Het is oké om ‘anders’ te zijn/voelen!  Het is geen gemakkelijke reis, neem de tijd om jezelf te accepteren en van jezelf te houden!
Trek je niets aan van wat de maatschappij of anderen van je denken/verwachten!  Wees altijd jezelf en je zult vrij zijn, onze geest is onze grootste gevangenis.”

”Vanaf mijn 16de had ik een vriendin, na ongeveer 2,5 jaar vertelde ik haar dat ik mij ook aangetrokken voelde tot jongens. 2 jaar later verbrak ik de relatie en ging mijn eigen weg. Ik wilde niet meer leven naar de geldende normen en wilde mijn geaardheid niet meer alleen voor mezelf houden. Daarbij, zij verdiende beter. Het was tijd om te ontdekken wie ik was en wat ik wilde. Langzaam kwam ik uit te kast tegenover vrienden en familie. Vrienden zocht ik daarna niet meer op, uit schaamte denk ik. Dit was mijn manier om vragen en reacties uit de weg te gaan. Stom eigenlijk want dat was volgens mij nergens voor nodig. Mijn coming-out was voor mij een soort van opluchting.  Ik kon eindelijk dat masker afzetten, mezelf zijn en laten zien. Het was alsof ik mezelf weer terugvond. Al was het iets dat ik mijzelf aan deed en vertoonde destructief gedrag. Omdat ik mezelf een lange tijd niet accepteerde en mij tegen mijn gevoel bleef verzetten.

Wees tolerant naar jezelf en accepteer jezelf. Soms makkelijker gezegd dan gedaan en zeker met die nare berichten in de media. Hoe jouw situatie ook is, weet dat je het voor jezelf doet en niet voor je omgeving. Tegenwoordig ben ik gelukkig allesbehalve onzeker over mijn geaardheid. Ik ben wie ik ben! Daarnaast ben trots op de persoon die ik ben, zoals ik tegenwoordig in het leven sta en wat ik heb bereikt.”

”Mijn naam is Caden, ik ben 21 jaar oud en ik identificeer me als een non-binaire transman. Toen ik 10 jaar oud was, vertelde ik mijn oma dat ik voor het eerst een jongen was. Ik realiseerde me op dat moment niet wat dit voor mijn toekomst zou betekenen, maar ik wist dat het niet “normaal” was. Toen ik 14 jaar oud was, vertelde ik mijn ouders dat ik trans was en dat ik mijn naam wilde veranderen. Ze vertelden me dat ik geen jongen was, ze vertelden me dat het zou overgaan en dat ik “gewoon een tomboy” was. De jaren die volgden bestonden uit verdriet, woede, schuldgevoelens, verwarring en angst. Ik probeerde mijn identiteit te ontkennen, ik probeerde mezelf klein genoeg te maken om in het kader te passen dat anderen voor mij hadden gemaakt. Ik worstelde met wie ik was, wat mannelijkheid voor mij betekende, wat genderrollen in het algemeen betekende. Ik probeerde een vrouw te zijn, en ik was doodsbang dat als ik faalde, ik alles en iedereen zou verliezen.

Op dit moment ben ik 21. Ik heb al 2,5 jaar testosteron en ik ben acht maanden geleden geopereerd (mastectomie) en vooral: ik ben gelukkiger dan ik ooit had gedacht. Een deel van mijn angst kwam wel uit, ik verloor veel mensen en kansen, maar ik kreeg een partner die onvoorwaardelijk van me houdt, ik heb een ‘ zelf uitgekozen’ familie waar ik heel veel van hou, en ik heb mezelf echt gevonden. Trans zijn is nooit gemakkelijk geweest, en ik denk niet dat het ooit gemakkelijk zal zijn, maar als ik in de spiegel kijk, herken ik mezelf eindelijk, en dat is elke strijd en elke tegenslag waard. Ik zie nu hoe mijn trans-identiteit me mooi maakt en hoe het me heeft geholpen te groeien tot de persoon die ik nu ben, en daar zal ik eeuwig dankbaar voor zijn.”

‘’Doordat ik doof geboren ben, begon ik mijn leven minder bevoorrecht. Om door mensen geaccepteerd te worden, moest ik harder werken dan anderen. Door onwetendheid hebben veel mensen niet met me gepraat (niet wetend hoe ze in gebarentaal moeten communiceren). Buitengesloten worden was mijn eerste kennismaking met de wereld. Toen ik ouder werd, begon ik te horen en werd ik uiteindelijk door de wereld geaccepteerd totdat ik mijn coming-out had. Ook al was uit de kast komen een makkelijke stap voor mij, het was pijnlijk en beangstigend om WEER niet door mensen geaccepteerd te worden. Om leren gaan met onwetendheid en gebrek aan kennis van anderen, is een van mijn meest trotse prestaties in het leven.

Ik heb geleerd dat niemand fouten maakt, we maken allemaal keuzes. Ervoor kiezen om mensen in welke vorm dan ook te accepteren, is wat ik wil geven aan een wereld die net wat meer geluk en saamhorigheid nodig heeft.’’

”Mijn naam is Teike, ik ben 20 jaar en kwam uit de kast toen ik 18 was. Ik weet (onbewust) al van kleins af aan dat ik van jongens hield, op de basisschool voelde ik iets bijzonders als ik naar sommige jongens keek. Deze grappige en onverklaarbare gevoelens gingen door tot de vroege puberteit toen ik me seksueel begon te ontwikkelen en echte interesse in jongens begon te krijgen.

Uit de kast komen was iets waar ik lange tijd helemaal niet aan dacht. Ik heb uit de kast komen altijd gezien als iets dat niet zou moeten bestaan, waarom zou je moeten ervoor uit meten komen dat je liefhebt? Ik heb het geluk gehad om op te groeien in een accepterende omgeving en om die reden had ik het voorrecht om uit de kast komen als onnodig te zien. Mijn plan was dat ik ooit thuis zou komen met een man en dat was het, mijn grote onthulling! Helaas is dat moment nog niet aangebroken en heb ik mijn ‘inner circle’ direct verteld (de meesten van hen wisten het al) dat ik altijd al geïnteresseerd was in jongens.

Tegenwoordig antwoord ik meestal met een simpel ‘ja’ als iemand me vraagt of ik homo ben, ik maak er geen groot probleem van omdat ik geloof dat het niet zou moeten zijn. Ik hoop dat het uiteindelijk voor niemand meer een probleem is. Het is een deel van mij, maar dat geldt ook voor veel andere dingen, hou van ze en vooral van ze allemaal samen: jezelf!”

Sinds mijn achttiende kwam ik drie keer uit de kast en daarna ben ik er uit convenience maar mee gestopt. Het hielp niemand, het verwarde slechts. Voor mij is gender dynamisch, net als mijn seksualiteit.

Als kind was ik tevreden, mijn ouders legden me niets op en ik mocht zijn wie ik wilde zijn. Echter doordat mijn vader van alles dat afweek van de norm vaak iets belachelijks maakte, voelde ik me nooit veilig om uit te zoeken wie ik was. Toen ik ouder – en een tikkeltje rebelser – werd realiseerde ik me al snel dat het label ‘meisje’ absoluut niet op mij van toepassing was. Desondanks ben ik dankbaar als meisje geboren te zijn, ik zie het als een geschenk. Het heeft ervoor gezorgd dat ik heb leren vechten voor wie ik ben, meerdere perspectieven kan innemen, mogelijk mijn eigen kinderen kan dragen en me makkelijker in verschillende mensen kan verplaatsen.

Sinds ik in transitie ben gegaan en een masculiener uiterlijk heb voel ik me comfortabeler om mijn zachte, meer vrouwelijke kanten te tonen. Voor mij is mijn medische transitie niet lineair, geen vast traject met een begin- en een eindpunt, maar iets heel moois. Iets wat me beschikking geeft over mijn eigen ‘zijn’.

Naïef dacht ik tot vorig jaar overigens dat ik het gendertechnisch allemaal wel helder had voor mezelf. Dat ik wist wie ik was: ik was Mees Elias en non-binair. Tot eind vorig jaar. Ik datete na mijn laatste vriendinnetje een tijdje een homoseksuele jongen en ik begon opeens aan mijn identiteit te twijfelen. Was ik niet gewoon een queer guy? Ik begon naast genderneutrale, ook mannelijke voornaamwoorden te gebruiken en dat voelde eigenlijk gewoon wel goed.

Ik ben nu mijn weg nog aan het vinden, maar ik ben pas 26 en dat mag ook. Ik wil gewoon leven en ik ben gewoon Mees.

”Ik kwam uit de kast toen ik 14 was. Eigenlijk werd ik destijds gedwongen door een van mijn beste vrienden. Ze duwde me uit de kast, als haar wraak omdat ik haar ouders vertelde dat ze sigaretten rookte.
Omdat mijn moeder een protestantse christen is en sterk in god gelooft, kon ze de waarheid niet onder ogen zien dat haar zoon anders was. ‘Dit is niet iets dat God op onnatuurlijke wijze heeft gecreëerd’. Ze had verschillende gesprekken met haar beste vriendin over dat ik homo was. Voordat haar beste vriendin overleed (nadat ze tegen kanker had gevochten), zei ze tegen mijn moeder dat ze wilde dat ze ergens over na ging denken; ze legde het volgende voor; ‘als Scott mijn zoon was en hij homoseksueel was, hield ik dan ineens anders van hem? Nee. Je zou blij kunnen zijn dat hij eerlijk tegen je was en vertrouwen vond om je zijn geheim te vertellen. Als je zijn gevoelens voor mannen niet probeert te accepteren en hem accepteert zoals hij is, kan hij voor altijd weglopen.’

Na een moeilijke jeugd, bang en ongelukkig te zijn geweest, is het beste van volwassen zijn dat ik kan zijn wie ik wil zijn, wetende dat mensen van wie ik hou me steunen en accepteren.
Ik ben ook hechter geworden met mijn familie. vooral met mijn moeder. Ze is mijn beste vriendin.

‘Eerlijkheid bevordert openheid’.”